آن چه که روزانه در برابر چشمان ما رخ می دهد چیزی نیست جز در هم شکستن همه سویه‌ی ریای قانونی شده ای که طی یک سده‌ی گذشته ذیل مفهوم «نظام ارزشی اسلامی» از سوی روشنفکری ایرانی و اهل تجدد، صورت بندی شد و از فردای فتنه‌ی جهانی 57 که
(حاشیه ای بر متن اکبر گنجی) صورت مسئله از روزن ایرانشهری و جنبش استقلال طلبی آریائی این است: 1- اسلام، فارغ از موضع اشغالگرانه اش در نسبت با ایران، گذشته از شرّ مستمری که برای ایرانزمین داشته و دارد، در نفس اش، هرگز یک دین نبوده و نیست، بلکه یک
ما با یک رویداد تاریخی رو به روئیم: سپاه پاسداران ایرانزمین توانسته است با وجود کارشکنی‌های همه سویه‌ی عربستان، اسرائیل، ائتلاف آمریکا، ترکیه، نیروهای کردنمای تحت پوشش بارزانی، و مهم‌تر از همه، اصلاح طلبان و دولت فرماسونری روحانی و شاخه‌ی تبلیغاتی اش در بی بی سی و من و تو
یگانه حامیِ اصولی و همزمان ضد اسلامی-ضد روشنفکریِ سپاه و ارتش در تعریف و چرائیِ لزومِ کودتای آریائی سپاه و ارتش علیه دیوِ دوسرِ روحانیت و روشنفکری 1- ما در بازیابی ایرانشهری، به مثابه‌ی یگانه نیروی مبتنی بر بازیابی دین زرتشت و سیاست کوروش، هماره از کلیت نیروهای نظامی رسمی
در درون کشور فقط و فقط باید روی سپاه و ارتش سرمایه گذاری کرد و روحانیت (اسلام) و روشنفکری را زد. تا این دو ستون ویران نشوند، و این بزرگترین خویشکاری نیروهای نظامی و خشثره‌هاست، نیکبختی و فرّ گمشده‌ی آریائی نیز به ایرانشهر بازنخواهد گشت. در کنار این، باید بر
مشکل اسلام امری است ذاتی، اسلام در ذات اش بدگوهر و اهرمنی است و زورگوئی و بی مدارائی بخشی وجودی از او. اگر زور نگوید و قلدری نکند نمی پاید. از روزن تاریخی، اسلام با شمشیر زاده شده است و به تازیانه مانده است. جز این، مسلمان‌ها به خود اجازه
آن چه را که رخ داده است به هیچ روی نه باید دست کم گرفت، رخنه کردن بیم-اوژنان (تروریست‌ها) و هراستازان مسلمان، آن هم با آن زین و برگستوان، که چنان که نماید از کمربند پُکِشی تا نارنجک و کلاشنیکف را دربرگرفته است، پیشامد خُرد و پیش پا افتاده ای
از روزن ایرانشهری ایران یک یار و انباغ بیش ندارد، تنهائی. تنهائی و بی یاری یگانه انباغ راستین ایران بوده است؛ این را باید پذیرفت و بر پایه‌ی آن برنامه ریزی کرد. اکنون، دادستان (موضوع) قطر: قطر، که در یک خود-عرب-پنداری و از خود بیگانگی کیستی شناختی به سرد می
فکر می کنیم باید به عنوان مخالف هر گونه از دمکراسی که بنا بر تمامی شواهد تاریخی از پرکلیس تا جفرسون هرگز چیزی جز دروغ قانون مند و فساد برنامه ریزی شده نبوده و نیست، به مافیای روشنفکری و نظام جمهوری جهودی اسلامی تبریک گفت، باید تبریک گفت، چرا که
روشنفکری برای من در بهترین حالت همان نوع از دوپا است که هرمن هسه نام بچه-انسان یا Kindermenschen را بر آن نهاده بود: موجوداتی که بر عدم بالغ شدن خویش پای فشاری می کنند و با تمام نیرو از بزرگ شدن، پذیرش مسئولیت و بردن بار گران هستی سر باز
در سنجش دمکراسی هماره دو چیز را باید از هم جدا کرد: 1. سنجش دمکراسی از روزن کارکردی و کاربردی، یا آن چه که «دمکراسیِ به راستی هستنده یا اندربَوا» می نامیم، -بسج. با «سوسیالیسم واقعا موجود»-؛ 2. سنجش و گزینش همان دستگاه از روزن نگرشیگ و اسکاریگ (اِسکار =
گفتنی آن که لو دادن کودتای مقدس نوژه توسط باند مافیائی فرح دیبا-رضا قطبی و رخنه کردگان توده ای در ارتش رخ داد. از تخصص‌ها و وظایف روحانی که جزو فراماسون‌های سبز است، یکی نیز ویران کردن ارتش است. در گام بعدی برجام خواهند رفت پای اوراق کردن توانائی موشکی
ما با انبوهی از شواهد روبروئیم که جنبش دمکراسی خواهی و روشنفکری ایرانی چیزی جز ابتذالی برنامه مند نیست. سخنان این دو تن، که به طور اتفاقی به پارسی سخن می گویند و جز این امر اتفاقی هیچ چیزشان آریائی، یعنی ایرانی نیست، مشتی ست نمونه‌ی خروار. اینکه مرد اصلاح
نخست بگذارید سخنان این روبسپیر مسلمان را در باره‌ی سه تن از اندیشمندان مهم عصر پهلوی بخوانیم، درباره‌ی محمد علی فروغی، صادق هدایت و علی دشتی: فروغی سست عقیده ای عمله ظلم و هدایت فرویدیستی بورژوامنش و دشتی هوسرانی فرومایه و بی اعتقاد بودند. این در حالی ست که یک
از اهداف عالیه‌ی ترامپ یکی نیز تجزیه‌ی کامل ایرانزمین است. این البته هدفی ست که تمامی جمهوری خواهان دنبال کرده اند و ترامپ، استثناء نیست. اگر دمکرات‌ها، که در پلشتی و ایرانستیزی روی ضحاک را سفید کرده اند یک برتری بر جمهوری خواهان داشته باشند آن این است که تجزیه‌ی
اين تارنما، پایگاه رسمی «بازیابی ایرانشهری» است. كاربرد مطالب با ذكر منبع آزاد است.
