چندی پیش جوانی بسیار ایران دوست تماس گرفت، برای دعوت به کنفرانسی در آمریکا، به نام رنسانس ایرانی؛ از آنجائی که کلا همانند سازی‌های سطحی و مد روز شده میان تاریخ اروپا با تاریخ ایران را امری گمراه کننده می دانم [در جاهایی همانندی‌های مثبتی هم هست، اما در زمانی
تاریخ اسلام، و همیاری مسیحیت و یهودیت با او، تکرار می شود: پس از تجاوز و سر بریدن، نوبت جزیه هم رسیده است؛ سال‌ها شیعه‌های کمونیست و کمونیست‌های شیعه و سکولارهای مسلمان و مسلمان‌های سکولار، در کل، جُرجی عبدالله‌های میهنی، به ما می گفتند زرتشتیان با آغوش باز به پیشواز
یکی از بزرگ ترین خطاهای شاه نجنگیدن با صدام حسین و خالی کردن پشت کردها بود؛ واقعیت این است که حتا بیش از خطا بود، یک خیانت ناسیونالیستی بود به مفهوم ایرانشهر؛ چه بسا ناسازه به نگر آید: خیانت ناسیونالیستی به ایرانشهر؛ اما اینگونه نیست؛ ناسیونالیسم ایرانی، همواره سدی بوده
شکی نیست که در نهایت، بهائیت، اسلام، و مسیحیت، فرزندان سه گانه‌ی یهودیت با یکدیگر به همنگری و همرائی می رسند؛ یهودیت هیچگاه اسلام و بهائیت را به سود آئین زرتشت رها نمی کند؛ نه تنها رها نمی کند، بلکه بنا بر گوهر اش، در کنار بهائیت و اسلام، و
برخورد شاهزاده رضا پهلوی با هوداران اش برخوردی است مبتنی بر مهر و کین، که هر چه می گذرد، بر کفه ی کین اش می افزاید و از گرانی مهر اش می کاهد. هوداران پادشاهی، که در بن بستی تاریخی و احساسی به سر می برند و به عنوان گروگان
آیا با پیروزی مدرنیته انسان نیز دچار یک جهش کاربردی و تبدیل به ویروس طبیعت شده است؟ روشنفکران، به عنوان پیامبران مدرنیته و شریکان و هنبازان آگاه همه‌ی جنایاتی که به دست مدرنیته رخ داده است، یکی از دستاوردهای بزرگ انقلاب فرهنگی و روحی خود را دست یافتن به «فردیت»
یکی از مفاهیم میانی روشنفکری ایرانی اندیشه انتقادی بوده است؛ اگر بر آن باشیم تا اندیشه انتقادی را خارج از تعارف های معمول اهل ترقی و اصحاب مدرنیته اندازه گیری کنیم (آیلرز فهم را ایرانی و عربی دخیل می دانست و از ریشه‌ی «ما»: اندازه گیری کردن؛ به سنج با
اين تارنما، پایگاه رسمی «بازیابی ایرانشهری» است. كاربرد مطالب با ذكر منبع آزاد است.
