کوچک‌ترین تردیدی نیست که یگانه گزینه‌ی مطلوب خامنه ای روحانی است. اگر جز این می بود، مافیای جهودی-اسلامی حاکم هرگز احمدی نژاد را که شانس پیروز شدن بر روحانی را داشت حذف نمی کردند. توجه به این امر بسیار مهم است که تنها و تنها با آمدن احمدی نژاد بود که انتخابات دو قطبی می شد، لیک دو قطبی ای واقعی: احمدی نژاد در برابر خامنه ای. این دو قطبی همان دو قطبی ای بود که هرگز نمی بایست رخ می داد. هر مبتدی سیاست می داند که رئیسی از کوچک‌ترین بختی برای رویاروئی با روحانی برخوردار نیست. روحانی همه را پشت سر خویش دارد: از اصلاح طلبان تا اصولگرایان، از نظام مافیای جهانی تا تمامی رسانه‌های چندش آور دمکراتیک چون بی بی سی و من و تو.
زیرکی خامنه ای درست در همین جاست: با آوردن رئیسی به میدان و القای این توهم که از روحانی راضی نیست، با یک تیر چندین نشان می زند. نخست آن که با آوردن چنین رقیب ناتوانی که از تکلم درست نیز برخوردار نیست کار فرد مطلوب خود یعنی روحانی را راحت می کند. دوم آن که پس از سوخته شدن برگ رئیسی بخت این فرد برای رسیدن به کرسی رهبری نیز برای همیشه از بین خواهد رفت. این، خدمتی است که او به آقا مجتبی فرزند خود کرده است.
او با این کار دست سپاه پاسداران را نیز در پوست گردو گذاشته است. سپاه مسلما مخالف روحانی است، چرا که روحانی متعلق به فراماسون‌های سبز است که بر آن اند تا پیچ و مهره‌های سپاه را باز کرده و کشور را بطور مطلق به تکنوکرات‌های جهود و مسلمان بسپارند. به عبارت دیگر خامنه ای سپاه را بطور غیر مستقیم و از طریق روحانی زیر فشار گذاشته است. حرف‌هایی چون “شهر موشکی نشان دادند تا برجام را به هم زنند”، حرف روحانی نیست، حرف خامنه ای، مهندس اعظم نرمش قهرمانانه است که از گلوی روحانی بیرون می آید.
همزمان، پشتیبانی سپاه از رئیسی که نامزد از پیش شکست خورده است وجهه‌ی اجتماعی سپاه را پائین می آورد، این نیز هدف مشترک روحانی و خامنه ای است. مافیای روشنفکری، هنرمندان و سینماگران و رفرمیست‌ها نیز در این خیمه شب بازی نقشی ندارند جز دامن زدن به دو قطبی کاذبی که یک سر اش، یعنی رئیسی، اصولا قطب نیست. خیر، هیچ دو قطبی ای در کار نیست. روحانی رئیس جمهور منتصب نظام حاکم و نظام جهانی است و مهره ای از پیش تعیین شده.
یگانه راه برون رفت از بن بست تمدنی موجود یک کودتای آریائی ست. راه آزادی ایرانزمین با چکمه پیموده می شود و چکمه، که روشنفکری و روحانیت به یک اندازه از آن می هراسند، سر وقت خواهد آمد.