مسابقه‌ی بزرگ درگرفته بود. هم از این رو، یک روز پس از این که “نویسندگان متعهد”، مردانی چون هوشنگ ابتهاج، بازوی عملیاتی فرح دیبا در رادیو (برنامه‌ی گل ها)، احسان طبری، سیاوش کسرائی، به آذین و دیگر شخصیت‌های برجسته‌ی صهیونیسم سرخ، به خمینی، – مردی که خود جهودی از کشمیر و نماینده‌ی ارشد صهیونیسم جهانی در دوران پساپهلوی بود، دورانی که فرح و محفل‌اش که برایندی بود از صهیونیسم سرخ کمونیستی و صهیونیسم سبز شیعی، با ظرافت تمام آن را معماری و مهندسی کرده بودند-، جهت اشغال سفارت آمریکا تبریک گفتند، یک روز نگذشت که پنج تن دیگر از خرمگس های درشت روشنفکری، یعنی احمد شاملو، اسماعیل خوئی، محسن یلفانی، باقر پرهام، و غلام حسین ساعدی نیز، تا از قافله ی خیانت عقب نیفتند، نامه‌ای مشابه نوشتند. ما هر دو متن را جهت ثبت در موزه‌ی خیانت در این جا درج می کنیم.
