مسابقه ی بزرگ درگرفته بود. هم از این رو، یک روز پس از این که “نویسندگان متعهد”، مردانی چون هوشنگ ابتهاج، بازوی عملیاتی فرح دیبا در رادیو (برنامه ی گل ها)، احسان طبری، سیاوش کسرائی، به آذین و دیگر شخصیت های برجسته ی صهیونیسم سرخ، به خمینی، – مردی که خود جهودی از کشمیر و نماینده ی ارشد صهیونیسم جهانی در دوران پساپهلوی بود، دورانی که فرح و محفل اش که برایندی بود از صهیونیسم سرخ کمونیستی و صهیونیسم سبز شیعی، با ظرافت تمام آن را معماری و مهندسی کرده بودند-، جهت اشغال سفارت آمریکا تبریک گفتند، یک روز نگذشت که پنج تن دیگر از خرمگس های درشت روشنفکری، یعنی احمد شاملو، اسماعیل خوئی، محسن یلفانی، باقر پرهام، و غلام حسین ساعدی نیز، تا از قافله ی خیانت عقب نیفتند، نامه ای مشابه نوشتند. ما هر دو متن را جهت ثبت در موزه ی خیانت در این جا درج می کنیم.
