محمد، پیامبری از تبار جهود و یا اسلام،

محمد، پیامبری از تبار جهود و یا اسلام، چنان رنسانس دوم جهودگی (برگرفته از: «ابر خرد و کام ایرانشهری»، کیخسرو آرش گرگین)

این که ترساگری نخستین رنسانس و نوزائی جهودگی بود تیسی‌ست آشکار و بی نیاز از زند و نگیزشن. لیک چرخ‌ها نزد محمد بنده الله نیز کو از زنتوی جهودی-ترساییِ قریش بر می‌‌خواست بر همان راه می‌چرخیدند که نزد ایشو و یاران جهودش. شمار بزرگی از یاران نخستین محمد جهودان و یا ترسایان محمدی شده بودند که به دیگر جای اندر همین نسک یادشان کرده‌ایم، از میان ایشان از همه نامدارتر، خدیجه، سلمان فارسی، که نام جهودیش «شالوم بن حوشیل» بود ، ایا «ابوبکر هاسادگ» (صدیق)، از خاندان تیم، که چون آمنه، مادر محمد، از تخمه‌ی «زهره» و جهود بود:

“ابوبکر صدیق و طلحه که از عشره‌ی مبشره‌اند از نسل تیم اند … و کلاب را دو پسر بود، قصی، زهره… سعد بن تیم و سعد بن مالک که از عشره‌ی مبشره‌اند و آمنه مادر مصطفی علیه السلام، از نسل زهره‌اند”^(۱)

گفتنی آن که ابوبکر نیز چیون خود محمد از تیره ی جهودی «بنو کنانة» و از فرزندان «بن لوی» (Ben Levi) بود. دو تن از زنان او نیز «قتیلة» و «أم رومان»، هر دو با او همنژاد و از جهودان بن لوی بودند^(۲). فرای این، نام زنتوی مادر محمد نیز که ایشان را به بنو نجار می‌شناسیم مهند است، ابن هشام بنو نجار را تیره ای جهودی می شناسد:

“و سلسله بن برهام از جهودان بنو نجار بود”^(۳)

جهودان بنو نجار که برخی از ایشان نیز برای یاری رسانی به ترساگری جامه‌ی جهودگی دوم پوشیدند و ترسا شدند، – چیون که در زمان ما برخی از ایشان چون احسان یارشاطر جامه‌ی بهائی بر تن نمودند تا بهاء الله گری یا همان رنسانس سوم جهودگی را گسترشن دهند-، از همان آغاز به یاری محمد و خدیجه برخاستند. محمد خود ابر ایشان چیون گفته است: ” قال النبي صلى الله عليه و سلم: خير دور الأنصار بنو النجار ثم بنو عبد الأشهل ثم بنو الحارث بن خزرج ثم بنو ساعدة و في كل دور الأنصار خير”^(۴) و بنو حارث نیز، چیون که نورمان استیل من گزارش می دهد، و محمد نامشان برده است، جهود بودند (Norman A. Stillman, The Jews of Arab Lands, 1979: 120)

کان‌ها: