همگان می دانیم که نیاکان مان مردمانی دوستدار شادی و شادمانی بوده اند، این را می توان از جشن ها و آئین های کهن بسیاری که از آنها به یادگار مانده، ولی امروزه با شوربختی رو به فراموشی می باشد دریابیم. پدران و مادران ما از هر فرصتی برای دور
در یکی از برنامه‌های پرگار که بطور اتفاقی دیدم، با شرکت عباس معروفی و حسین نوش آذر دوباره یک پرسش کلیدی مطرح شد: چرا ادبیات ایران جهانی نیست؟ و یا، چگونه باید باشد که جهانی بشود؟ مرحوم گلشیری هم پای اش وسط کشیده شد و آقای معروفی حرف هایی زد
اين تارنما، پایگاه رسمی «بازیابی ایرانشهری» است. كاربرد مطالب با ذكر منبع آزاد است.
