به نام آناهیتا، مادر آب های ایران تشنه لب
این که امروز شمار بیشتری از جوانان به خیانت این پسرک، که البته مادر مکرمه اش بطور مطلق شریک و هم‌جرم اوست، رسیده اند، هم بسیار خوب است، و هم مهم است. لیک این نیز مهم است که امر بازیابی بر مسیر درست و با مفاهیم درست پیش برود: بازیابی ایرانشهری با فرهنگ عرب مبارزه نمی کند، فرهنگ در نفس اش خوب است و مثبت. اسلام نیز فرهنگ نیست، بی فرهنگی ست. اسلام یک ایدلوژی خشونت بار است که از همان آغاز از سوی جهودان و مسیحیان حجاز برای فتح ایرانشهر طراحی شد. محمد هنوز کاره ای نبود که سپاهی از ایرانیان که بیشترشان نیز عرب‌های ایرانی بودند، در جنگ بی اهمیت ذی قار شکست خورد. همان موقع محمد درآمد و مدعی شد عرب انتقام اش را از ایرانیان گرفت و این از برکت وجود من، یعنی محمد بود. پیغمبر هم که شد در سوره‌ی روم نفرت اش را از ایرانیان بیان کرد و به نفع رومی‌های مسیحی موضع‌گیری نمود.
عمر نیز وقتی می خواست خاک عراق، یعنی بخش مرکزی ایران را توبره کند، در مسجد برخاست و گفت باید برای جهاد به سوی عراق برویم، چرا که پیغمبر به ما نوید پیروزی بر ایرانیان را داده است؛ و نمونه‌های بسیار دیگر که همگی مؤید یک حقیقت بیش نیستند: اسلام ساخته شد تا به عنوان یک ایدولوژی خشن برای فتح و ویرانی ایرانشهر به کار رود. حال اگر امروز برخی این ایدولوژی را تبدیل به یک دین کرده اند مشکل خودشان است. لیک ما مبارزه مان با اسلام است و نه با فرهنگ عرب. هیچ نیروئی در جهان نباید بتواند ادعا کند که بازیابان ایرانشهری و فرزندان کوروش در حال مبارزه با فرهنگ عربی اند. آیا باید پسفردا با فرهنگ مالزی و پاکستانی هم پیکار کنیم؟ خیر، موضوع فقط و فقط اسلام است و بس. لیک هر آن کس که خود را حامل اسلام می داند، دیگر مشکل خود اش است. ما اسلام را فرهنگ نمی دانیم، بی فرهنگی می دانیم و یک ایدولوژی که در فردای آزادی ایرانزمین قدغن خواهد بود و تمامی مساجد بسته، و تمامی آخوندها فعالیت شان متوقف می شود. می توانند از ایران بروند. کسان باید در جایی زندگی کنند که بدان عشق می ورزند. هیچ حکومتی که برای خود ارزشی قائل باشد شهروندی را که از بام تا شام در فکر از بین بردن مملکت اش است قبول نمی کند. بروند عربستان بقیه‌ی کارشان را آن جا بکنند. ایران را به اندازه‌ی کافی کود داده اند. باری، امروز این جوانان راه درست را می روند، لیک برخی ظرایف استراتژیک باید رعایت شود.