کسان شور اش را درآورده اند، روزی نیست که به گذرد و زهری نه تراوند. هر دو پای شان را در یک کفش کرده اند تا ایران را موزائیکی کنند. شکی نیست، این کشور باید بسیار اهورائی باشد و محبوب دل ایزدان، که اینچنین دیو و دد و پری و
کوروش نامه یا کوروپدیا (به یونانی Kúrou paideía)؛ طولانی‌ترین اثر گزنفون، نویسنده و سپاهی آتنی است. در این کتاب گزنفون، پرورش، آموزش و زندگی کوروش بزرگ را نگاشته است. گزنفون، در كوروش نامه خود، وصيت نامه كوروش بزرگ را آنچنان که به گوش او رسیده، نگاشته است. در آمریکا گروه
سفرنامه ابن فضلان نوشته احمد بن فضلان بن العباس بن راشد بن حماد یک از مسلمانان قرن سوم و چهارم هجری قمری بود که در عصر خلافت مقتدر عباسی در بغداد زندگی می‌کرده است. سفرنامه ابن فضلان نوشته‌ای قابل توجه است که تصویری خوب و زنده از از مردم سرزمین‌های آسیای
بمب‌های جهودی در حالی رو به ایران نشانه رفته اند که رهبر انقلاب اسلامی-جهودی در برابر فشار غرب جهودی و باند فراماسون‌های اصلاح طلب جهودی زه زد و اورانیوم‌ها را تحویل داد و نام این زه زدن را نیز کسان نرمش قهرمانانه نهادند. چه کس می خواهد جلوی پرتاب این
آن چه که برای من در هزینه کردن ایزد زروان و وقت گذاشتن و شنیدن چنین سخنانی جالب است، بیش از هر چیز، ایده‌ی شکست اسلام و مدرنیته است. یعنی شکست همان مفهومی که اسکندریسم ابراهیمی نامیده ام. کاری به این نداریم که یکی از دو ایران‌شناس حتا وجود مفهوم
هماره باید موضوعات را در یک بستر بزرگتر نگریست. وقتی کسان رفتند پای احداث شواری ملی، ما همان موقع گفتیم که این چیزی جز نمونه‌ی ایرانی همان شورای ملی عراق، شورای ملی تونس، شورای ملی لیبی و از این دست نیست. نهادهایی زنجیره ای که بنیاد سوروس و پنتاگون و
چه کس به آن‌ها داده است؟ آمریکا یا اسرائیل؟ یا هر دو؟ چه بسا فرانسه؟ انگلیس؟ یا همه با هم؟ فرزندان ابراهیم و فرزندان اسکندر هماره هوای یکدیگر را دارند. لیک در ایران نگونبخت شیعه زده و فرو رفته در گندنای دمکراسی و مدرنیسم، در ایران مکدونالدیزه شده‌ی انباشته از
با آمدن اسلام و راهزنان محمدی به ایرانشهر، توحش اسلامی نیز که ریشه در سنت جهود داشت به ایرانزمین آمد. گاهنبارهای ایرانی که سرشار از احترام به طبیعت و جانوران و گیاهان و آب‌های روان بودند و آمیخته به شادی و مهربانی و رقص و پایکوبی، تبدیل به رسوم وحشتانک
دو سال پیش نوشته ایم این ها را، حاکمیت غیر متمرکز (سورنتی غیر متمرکز!) یعنی تجزیه‌ی رسمی یک کشور! تنها در زمانی می توان حاکمیت را خُرد کرد که دیگر کشور یکپارچه ای وجود نداشته باشد. این‌ها بدیهیات علم سیاست است، لیک باند مافیای فرح دیبا-اصلاح طلبان به قدری کنترل
ایرانشهریان یکبار باید تکلیف خود را بطور اصولی با اسرائیل روشن کنند. سراسر حیات تاریخی جهودان مدیون ما زرتشتیان است، لیک مهری از کسان ندیده ایم که هیچ، وقتی به آلاف و الوفی رسیدند هر چه دست شان کشید علیه ایران زدند. سقوط شاه بدون حمایت اسرائیل و وابسته‌های فرهنگی
عدم بلوغ فکری و فلسفی در فضای سیاسی ایران امر دی و امروز نیست، دیرینگی دارد و کرانمند به این یا آن گروه سیاسی نیز نیست، دربرگیرنده است و همه گیر. هم از این رو، امروز می بینیم که یک سری در پی این هستند که پسرک را با یک
اوستا، به سان گران ارج ترین کار فرهنگی و دینی و خردکامی (فلسفی) ایرانیان، پایه‌ی بنیادین آبادانی ایرانشهری به شمار می رود. بی اوستا، نه خداینامه (شاهنامه) ای پدید می آمد، که ریشه در زامیاد یشت دارد، و نه هرگز پیوستگی فرهنگی و آبادانی ما که تا به امروز در
۴ اكتبر سال ۹۱ پیش از میلاد «ارو رو باز» نماينده ايران در مذاكرات با امپراتوری روم كه در دادگاه به اعدام محكوم شده بود در ميدان بزرگ شهر تیسپون (مدائن) در ملاء عام اعدام شد. وي از بزرگان شهر صددروازه (دامغان) بود و زبان لاتین می‌دانست. جرم او نشستن
کار که دست یک سری انسان بی نام و نشان و بی سواد افتد این چنین می شود، می آیند زیر ابرو را بردارند، چشم را نیز کور می کنند. لیک هنگامی که چشم‌ها کور است، اصولا زیر ابرو برداشتن معنی ندارد، و این حکایت کار رضا پلهوی است و
اين تارنما، پایگاه رسمی «بازیابی ایرانشهری» است. كاربرد مطالب با ذكر منبع آزاد است.
