به دلایل گوناگون، چه حسی، چه مصلحتی، و چه هر امر دیگر، برخی از دوستان که به بنده لطف دارند و مشترکاتی نظری و سیاسی هم دارند و حتا زرتشتی هم هستند، خود را با رضا پهلوی و مادر اش فرح همراه و هم هدف می بینند و یا می
شوربختانه شماری از دوستان ایران دوست، دارند پای در راهی می نهند که به ترکستان می برد. پیچیدن حس‌های خوب و زیبا در کاغذهای بدِ نازیبا، و بدتر از آن، در پوشش‌های خود-زدایانه و ایران-تُهیانه، نخستین گام از اَ-راهی و درافتادن در سراشیبی است. رنسانس ایرانی که همایش اش را
گامی در راه شکایت از رضا پهلوی” و فرح دیبا به جرم تلاش برای تجزیه‌ی ایرانزمین شوربختانه رضا “پهلوی” و شورائی که ذیل نام ملی ریاست آن را به گرده گرفته است، یک‌راست پا در راه تجزیه و فروپاشی دمکراتیک ایرانزمین نهاده اند. از روزن سیاسی، کسانی که هیچ طرح
تاریخ را نخبگان و سرامدان می سازند، مردم، توده، ویس، ائیریمن، خامه، دهیو، کاره، رم، پایرم، یا هر مفهوم دیگری را برای بازشناسی «همگان» برگزینیم، در شکل‌دهی تاریخ، یعنی آن چه که مغان ماهروز اش می نامیدند، همواره نقش پائین دست داشته و دارند. این پائین دستی، یک ارزش‌گذاری وجودی
پیش نوشت: در تفاوت دمکراسی مستقیم و غیر مستقیم دوهزار و پانسد سال از عمر دمکراسی می گذرد و آن‌گونه که به نظر می رسد، مهم‌ترین تفاوت میان دمکراسی مستقیم، که در آتن جاری بود، با دمکراسی غیر مستقیم، که در دمکراسی‌های پارلمانی امروز جاریست و در آن، حاکمیت از
اين تارنما، پایگاه رسمی «بازیابی ایرانشهری» است. كاربرد مطالب با ذكر منبع آزاد است.
